Mamy niesamowity lokalny sierociniec o nazwie Wajira Buddhi, który wspieramy od 2005 roku. Pierwotnie został założony dla dzieci pozostawionych bez rodziców po niszczycielskim tsunami w 2004 roku. Nasza darowizna pomaga sierocińcu zapewnić wystarczającą ilość żywności, materiałów edukacyjnych i utrzymanie, a także imprezy okolicznościowe dla dzieci oraz możliwość zdobycia doświadczenia zawodowego po ukończeniu 18 roku życia i opuszczeniu domu dziecka.
Każdego roku na Boże Narodzenie zamiast wręczać naszym klientom prezenty, przekazujemy darowiznę na pokrycie prac budowlanych i wszelkich innych rzeczy, które muszą kupić dla domu dziecka – w zeszłym roku były to nowe łóżka i remont dachu. W tym roku pieniądze przeznaczane są na dodatkowe szafki i zepsute łóżko oraz na budowę schronienia na zewnętrzne miejsce do mycia rąk, aby dzieci nie zmokły podczas deszczu.
Spotkaliśmy się z główną matroną, Dayawathie Silvą, aby dowiedzieć się, jak sobie radzili podczas długiej blokady.
Dayawathie wyjaśnia, że blokada miała swoje wyzwania, ale ciągłe wsparcie otrzymywane od darczyńców oznaczało, że było to możliwe do opanowania. „Jedyną rzeczą, z którą się zmagaliśmy, było ograniczone zaangażowanie osób spoza organizacji.
„Kontynuacja edukacji dzieci była głównym wyzwaniem w związku z likwidacją szkół. Dla dzieci zorganizowano internetową placówkę edukacyjną z dostępnymi zasobami, ale nasze zasoby są ograniczone, więc niektóre dzieci musiały korzystać z tego samego urządzenia” – mówi.
Bezpieczeństwo dzieci było dla sierocińca sprawą najwyższej wagi i konieczne było wprowadzenie ścisłych zasad higieny. „Przyjazd gości był zabroniony, z wyjątkiem organów kontrolnych, które musiały dostosować się do ścisłych wytycznych bezpieczeństwa; wszystkie datki były przyjmowane przy bramie i nikt nie mógł wejść do środka. Wprowadziliśmy noszenie masek i specjalne urządzenia do mycia rąk, nie przyjmowano gotowanych posiłków, dozwolone były tylko suche artykuły spożywcze, zorganizowano i monitorowano dokładne czyszczenie. Cały personel pomocniczy przebywał w sierocińcu bez chodzenia do swoich domów” – mówi Dayawathie.
Priorytetem było uszczęśliwienie dzieci oraz zachowanie zdrowia fizycznego i psychicznego. „Poświęciliśmy znacznie więcej czasu na zabawę, a także dostosowaliśmy się do harmonogramu prac w szkole. Zaangażowaliśmy ich w zabawne zajęcia na świeżym powietrzu, takie jak sadzenie drzew, ogrodnictwo i łowienie ryb ozdobnych, a wszystko to na terenie obiektu, a na terenie obiektu świętowaliśmy światowy dzień dziecka”.
